

Christine Victoria - Burdie


Abonnement | FOK!free abonnement |
Geregistreerd | 13-11-2003 |
Laatste update | 10-08-2012 |
Geslacht | Vrouw |
Geboortedatum | - |
Relatie | Ja |
Seksualiteit | Ja |
Kleur ogen | Grijs |
Schoenmaat | Groot |
Beroep | Zelfstandig ondernemer |
Studierichting | UU |
Woonplaats | Thuis |
Favo forum | Feedback, Bugs en Development |
Favo FOK!kers | Jij! |
Favo subsite | FOK!forum |
Aantal forumposts | 50.497 » |
Aantal FP-reacties | 20 » |
Aantal views | 15.184 |
Aantal reacties | 263 |
Laatste voyeur(s) | Simpel-Zat Anonieme_Fokker Simpel-Zat Simpel-Zat Dokkertje |

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen
en op de puinhopen
mondharmonica spelen.
Er moeten mensen zijn
die op een stoel gaan staan
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren
en van gevallen schaduw
licht.
Er moeten mensen zijn
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog.
Ze springen touwtje
langs de regenboog,
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen
Bij dát soort mensen wil ik horen,
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen.
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven.
Mensen die namen kerven
in een boom vol rijpe vruchten,
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw,
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
“ik hou van jou”
Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten.
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk
verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid.
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
“alles heeft geen zin”
dan blijven zij roepen:
“nee, de wereld gaat niet onder”
en ze zien in ieder einde
weer een nieuw begin.
Ze zijn een beetje clown.
Eerst het hart,
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
“i love you” in het zand,
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en opstaan.
Bij dát soort mensen wil ik horen,
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen.
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.
De muziek gaat door
de muziek gaat door
en door…
-Toon Hermans-
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen
en op de puinhopen
mondharmonica spelen.
Er moeten mensen zijn
die op een stoel gaan staan
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren
en van gevallen schaduw
licht.
Er moeten mensen zijn
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog.
Ze springen touwtje
langs de regenboog,
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen
Bij dát soort mensen wil ik horen,
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen.
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven.
Mensen die namen kerven
in een boom vol rijpe vruchten,
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw,
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
“ik hou van jou”
Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten.
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk
verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid.
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
“alles heeft geen zin”
dan blijven zij roepen:
“nee, de wereld gaat niet onder”
en ze zien in ieder einde
weer een nieuw begin.
Ze zijn een beetje clown.
Eerst het hart,
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
“i love you” in het zand,
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en opstaan.
Bij dát soort mensen wil ik horen,
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen.
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan.
De muziek gaat door
de muziek gaat door
en door…
-Toon Hermans-

