Uit "Nette Mensen" van mijzelf

Vier uur acht.

Als het over jezelf gaat, dan is het eigenlijk geen verhaal. Ik bedoel, dan is het meer een gebeurtenis, of een geschiedenis of zo. Ik hoorde de stem van mijn buurman in mijn hoofd naklinken. In een zekere bui had ik hem een manuscript laten zien. Hij las graag, zei de buurvrouw, iedere avond wel, en ook boeken, verzekerde de buurvrouw mij.
Gesterkt met die wetenschap stond ik dus eens aan zijn deur, s zondagochtends half tien, geen gekke tijd. Hij is een grote, massieve man met dun grijs haar, dat met vet aan zijn schedel geplakt zit. Die ochtend had bij een wit hemd aan, en een nette donkerblauwe broek. ik moet zo naar me schoonmoeder, verontschuldigde hij zich, waarna hij beschuldigend doorging: daar ben jij mooi vanaf hè, lul ? Hij noemde mij meestal lul of zak, behalve als zijn vrouw er bij was, dan mompelde hij maar wat. Ik lachte voorzichtig, ik ben een beetje bang voor hem, en bleef op één been wippend in de deuropening staan.
Kom maar verder hoor, ze is er niet riep hij, een stropdas omknopend. Ik vroeg mij af of dat goed nieuws was maar stapte in ieder geval de gang in. Van achter de gesloten deuren in de gang kwamen de geluiden van het huis: het zojuist doorgetrokken toilet, waar de dennegeur nog vers omheen hing, stampende metal uit de kamer van de buurjongen, gedempt gekir en gegiechel uit de slaapkamer van mijn buurmeisje. Ze heeft wat vriendinnen op bezoek, die zijn blijven slapen, roep de buurman verklarend.
Waar gaat het over ? Mijn gedachten zijn nog bij het buurmeisje en haar vriendinnen, en ik vraag verward: Uhh...wat ?. Je boek, daar kwammie toch voor, lul ?. Hij sprak snel en boos, bijna alsof hij mijn gedachten geraden had, mijn fantasieen kon lezen. Ik
bloosde, en zonder iets te zeggen gaf ik hem de stapel papier. Mijn blozen verkeerd opvattend sloeg zijn toon gelijk om, hij porde me goedmoedig tegen de schouder en gromde toch knap hoor, dat je dat doet, je wordt er verlegen van hè lul, nou leuk hoor...
Zijn stem zakte terwijl hij de eerste pagina doorlas. En toen snel de tweede, en de derde. Het gaat over jezelf. Hij sprak de woorden uit als een vonnis, definitief verwijtend. Ze zei dat je een verhaal had geschreven maar het gaat over jezelf. Ja..., zei ik, al
direct verontschuldigend, ..verder ken ik niet veel mensen..., en realiseerde mij direct de cynische grap. Hij niet, hij vond het al lang goed. Geeft niks hoor, we zullen dit varkentje wel eens wassen, verklaarde hij, bijna plechtig, alsof het om het monteren van een Ikea-kast ging.
Uit de slaapkamer kwam een gilletje, gevolgd door geschater. Hij schoot naar voren en bonsde hard op de deur: Kan het wat rustiger, we hebben bezoek!. Even was het stil, en de dubbele bassdrum van achter de andere deur vervolmaakte die stilte. Toen ging de
deur op een kier, en een bleek tienergezichtje vroeg: Wie dan ?. Oh, die lul van hiernaast zei de buurman. Giechelend werd de deur weer gesloten, waarna een luid gejoel mijn positie bij de buurtjeugd onderstreepte: ik was een weirdo. Maar wel een
spannende. Buurman snapte er niets van maar maakte er geen woorden meer aan vuil, hij duwde me mompelend over schoonmoeders en stropdassen de gang uit, de deur uit, die achter me met een luide klap dicht viel.. Mijn buurman is niet onduidelijk.
Zou hij haar herkennen ? De angst bonkt licht door mijn keel, als ik met mijn rug naar de dichtgeslagen deur sta, zou hij mijn beschijving van haar loopje lezen, van haar borsten, haar lach, haar vriendinnen, haar billen, zou hij het door hebben ? Ik sluip terug naar mijn eigen voordeur. Ook hier is de dubbele bassdrum nog goed te horen. Snel ga ik naar binnen en schenk een wodkaatje in, dat ik in één slok naar binnengiet. Het brand in mijn keel. De angst zakt snel, en maakt plaats voor een overmoedige verliefdheid, waarover ik nu niets wil zeggen.