Op 25-05-2008 16:55 schreef Lastpost[..]
Inderdaad.

Ik had het ook wel even gehad toen ik daar zat, maar was allang blij dat ik uiteindelijk aanwezig mocht zijn.
Ziekenhuis deed nogal moeilijk omdat ik geen familie was, maar toen ik op de gang liep en ze me hoorde werd ze gelijk actiever en zagen ze dus sowieso geen probleem.

Maar als je iemand zo erbij ziet liggen waar je van houdt, is dat echt zwaar en het vreet energie.
Bizarste vond ik nog wel toen ik geacht werd te vertrekken en je die deur beet pakt en dan ineens beseft dat je d'r voor de laatste keer gewoon gezien hebt in leven, dát is echt niet te beschrijven.
Je vader verliezen lijkt me helemaal erg als ik het dan even reflecteer naar m'n moeder, aangezien m'n bio(bak)logische vader geen rol heeft gespeeld in m'n leven verder.
Bizar iets, wat er bij mij echt voor heeft gezorgt dat ik veel dingen veel meer ben gaan waarderen en anders bekijk en de nodige zaken makkelijker kan relativeren.
Maar ik zal even afronden, anders lijkt het net een dagboek straks dat fobo ding van je.

Bedankt voor je reactie in ieder geval en ik hoop dat je het zelf ook een beetje trekt.