quote:H.Finkers zei :
[..]
Ik heb mijn vrouw leren kennen in Assen. We waren toen precies vier jaar getrouwd. En dat was het moment om uit elkaar te gaan.
Ik heb haar destijds ontmoet in Paterswolde, op het naaktstrand van het Paterswoldermeer. Ik heb haar daar op een beetje vreemde manier ontmoet. Dat komt zo, ik ren nogal veel op zo'n naaktstrand. Ja, want soms als er zo'n vrouw voorbij komt ben ik wel eens bang dat ik een erectie zal krijgen, en om dan haar en mijzelf niet in verlegenheid te brengen spring ik maar snel even het koude water in. Soms komt er iemand voorbij waarvan ik zeker weet dat ik geen erectie zal krijgen, maar om niet onbeleefd te lijken spring ik toch maar snel... (even het koude water in)
En terwijl ik zo heen en weer aan het rennen was, kwam ik een oude bekende tegen die me voorstelde aan een zekere mijnheer en mevrouw de Bruin. Hij zei: "Mag ik je even voorstellen: mijnheer en mevrouw De Bruin." Ik keek, en ik keek regelrecht in het liefste gezichtje dat ik ooit van mijn leven had gezien. Maar ook mevrouw De Bruin mocht er wezen. Dus ik ren dubbel zo hard naar het water; de heer en mevrouw De Bruin renden een eindje met me mee. Onderweg werd ik nog voorgesteld aan hun dochter. Met haar ben ik die avond Paterswolde in geweest. Na afloop heb ik haar naar huis gebracht, omdat ze niet alleen in het donker over straat durfde. Daarna heeft zij mij naar huis gebracht, omdat ik ook niet alleen in het donker over straat durfde. Vervolgens bracht ik haar weer naar huis, en zij mij weer, net zo lang tot het licht werd.
Ik ben uiteindelijk met Linda de Bruin getrouwd. Linda en ik betrokken een huisje in de driehoek Assen, Rolde, Rome. We kregen daar binnen een jaar een kind. Het was een pijnlijke bevalling. De geboorte van onze dochter was dan ook een weinig vrolijke aangelegenheid. Het enige dat er opgewekt aan was, waren de weeën. Toch wel vreemd, vind ik, dat de bevalling van onze dochter zo verschrikkelijk lang duurde, terwijl de verwekking ervan in een vloek en een zucht was gebeurd... De zucht was van mij, de vloek van mijn vrouw.
Het meest pijnlijke aan de bevalling was echter wel dat ons kind zo verschrikkelijk lelijk was. Ja echt, het was een foeilelijk kind. Het klinkt misschien raar, maar toch zijn mijn vrouw en ik wel blij met het kind. Want weet u, Linda en ik, we hadden wel bewust gekozen voor een kind. Niet direct dàt kind, maar toch...