Wat is Western Riding?
Voor ik ga beginnen over de geschiedenis e.d. zal ik eerst uitleggen wat Western Riding is.
Het omgaan met en dresseren van paarden, zoals dat ontstaan is tijdens het gebruik van het paard als werkdier op de (vee)ranches in Noord-Amerika. Deze definitie impliceert twee belangrijke facetten van het western rijden.
- Er is een historie verbonden aan deze stijl
- Niet alleen het dresseren van een paard, maar juist ook het omgaan met het paard is voor
de “Western”opvoeding heel belangrijk. En dit geldt niet alleen voor het paard maar ook voor
de ruiter!!
De Europese dressuur omvat een aantal duidelijk omschreven disciplines. Tuigen, dressuurrijden, springen, military enz. Al deze vormen van paardrijden hebben hun oorsprong in het premechanische tijdperk en zijn vooral gestimuleerd door het militaire gebruik van het paard. Vanaf het eerste begin van de kolonisatie van Noord-Amerika is het paard gebruikt als transportmiddel. Door pioniers en kolonisten werd het paard ingezet als werkdier voor vele doeleinden.
Echter het belang van een goed getraind paard bleek vooral tijdens de opkomst van de vee-industrie. In de 19e eeuw ontstonden grote vee-ranches van zelfs honderdduizenden hectares.
Russische, Franse maar vooral Engelse financiële belangen waren groot in de tijd van de Amerikaanse veehouderij. Al dit vee moest worden geteld, gebrandmerkt, verpleegd, opgedreven enz. En dit alles door een aantal mensen die sterk afhankelijk waren van de capaciteiten van hun paarden.
De kwaliteit van een cowboy was voor een groot deel afhankelijk van de mogelijkheden van zijn paard. Hoe geromantiseerd en vrijgevochten dit beroep nu ook aan ons wordt gepresenteerd, het was in feite een hard bestaan. Sociaal en geschiedkundig onderzoek toont aan dat ouderdom onder cowboys nauwelijks voorkwam. De kans op invaliditeit was groot. Geen wonder dat de cowboy zeer kieskeurig was als het aankwam op de keuze van zijn uitrusting. Zadel, hoofdstel, laarzen, lasso, handschoenen; er werd niet op dollars gekeken om het beste van het beste te hebben.
Hun leven was ervan afhankelijk. Hun paarden werden door hen zelf uitgezocht, waarbij de toppaarden ook door hen zelf werden getraind. Door deze training ontstond een betrouwbaar, atletisch en comfortabel zittend paard van ongeveer 1.50 m schofthoogte, die zeer snel was op de korte afstand. Dit was een onuitgesproken wet. Niet voor niets was paardendiefstal een “hanging offence”.
Door het uitwisselen van ideeën over trainingsmethoden en het onderling showen van hun rijstijl, ontstond op een gegeven moment een bepaald beeld, een consensus, over een allround Westernpaard. De huidige rodeo’s hebben overigens niets met Western Riding te maken. Tijdens een rodeo wordt de kwaliteit van een cowboy vertoond en niet specifiek hun vermogen om met een paard om te gaan.
De cowboy van toen, hield net als de westernruiter van nu, van competitiestrijd en zo ontstond onder andere de ‘Quarter a mile race’, waar de Quarter Horse zijn naam aan heeft te danken (het snelste paard op de kwart mijl). Om de lenigheid, ‘Cowsence’ (gevoel voor de koe) of de gehoorzaamheid van het paard te testen ontstonden er steeds meer wedstrijdonderdelen zoals Cutting, Trail, Reining en Barrelrace.
Door toenemende mechanisatie en managementverbetering verdwenen de uitgestrekte vee-ranches begin deze eeuw uit beeld. Tegelijkertijd was de hoogtij van de cowboy afgelopen. Maar hun kennis en kunde was hiermee gelukkig niet verdwenen.
Waar vinden we nu de erfenis van deze ruiters? Natuurlijk bij de huidige generatie cowboys, want ze zijn er nog wel. En hierbij moet men ook denken aan cowgirls.
Ook is veel van hun ‘paardenkennis’ bij huidige trainers van western dressuur beland. En deze kennis is in de loop der jaren zelfs toegenomen.
De vele facetten van de dressuur zijn uitgekristalliseerd in een vorm van sport, die in zijn verschillende onderdelen de afspiegeling is van de werkdagen van een paard uit de negentiende eeuwse Noord-Amerika.
Ongeveer 15 jaar geleden waaide de westernsport over naar Nederland. Mensen die doorgaans al paarden hadden, maar niet zo veel plezier beleefden aan de traditionele rijstijl of gewoon wat anders wilden, stapten over op de westernrijstijl met haar vele disciplines.
In 1987 werd het eerste Nederlandse Kampioenschap Western Riding verreden en sindsdien is het aantal deelnemers aan ieder NK gestaag gegroeid. Anno 1999 is het een algemeen geaccepteerde vorm van paardensport die vele enthousiaste aanhangers kent.
Tijd om weer terug te komen op de definitie van het western rijden. De tweede implicatie van deze definitie behelst de omgang met het paard. Zoals geschetst was de oorspronkelijke gebruiker van dit paard dag en nacht van hem afhankelijk.
Dit betekent dat dwang en angst als trainingsmethoden op de lange duur gevaarlijk waren om toe te passen.
Een cowboy die paarden versleet als pruimtabak werd niet gerespecteerd. Een ontspannen, rustig, ja zelfs meedenkend paard is een vereiste voor deze dressuur. Belangrijk is dus, dat hoe spectaculair de rijstijl ook overkomt, alle GOEDE combinaties herkend kunnen worden aan de rust en ontspanning waarmee de oefeningen uitgevoerd worden. Deze ontspanning begint dus niet op het paard, maar ernaast!!
Het paard is je teamgenoot, niet je werktuig. Door de strenge selectie die in het verleden is toegepast voor de keuze van een paard is gebleken dat drie rassen bij uitstek geschikt zijn en daarom ook gefokt worden voor deze dressuur. Dit zijn de Quarter Horse, de Appaloosa en de Paint.
(beetje veel he?!?!?
maar goed dit houd het ongeveer in)
Reageren op dit fotoboek is niet mogelijk. 